เห็นน้ำตาเสี่ยวเฉียวแล้ว ...ท่านโหวเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหมเจ้าคะ
แต่ถึงบทที่นางจะต้องยอมโอนอ่อน นางก็รู้ความเหมาะความควรมาก คือเป็นคนรู้จังหวะจะโคนในชีวิตที่แท้
แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยปากว่าจะรับอนุตามบัญชาท่านแม่ เพียงแค่นางเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้น
ถึงจะเป็นนิยายรัก แต่ก็แฝงข้อคิด ไม่ใช่ได้แต่ความหวาน ความสนุกอย่างเดียว
ปู่ของนางเอกกระทำการบางอย่างทำให้พ่อและพี่ชายของพระเอกต้องตายในสงคราม สองตระกูลจึงขัดแย้งรุนแรง แต่ย่าของพระเอกอยากสลายความแค้นนี้ ประกอบกับตระกูลนางเอกต้องการความช่วยเหลือทางการทหารจากพระเอก สองคนจึงต้องแต่งงานกันเพื่อเชื่อมไมตรี
พระเอกก็เก่งตามบทบาท ออกจะแข็งๆหน่อยๆ
น้องซ่งจู่เอ๋อร์เล่นเป็นเสี่ยวเฉียวได้ดีมาก พอดีไปหมดทุกอย่าง ความสวยสง่า ฉลาดสุขุม น่ารักน่าเอ็นดู น่าทะนุถนอม ดูแล้วเชื่อหมดใจว่านี่คือหญิงสาวที่จะเป็นเจ้าของหัวใจผู้ครองใต้หล้าแบบเว่ยเซ่าได้ ตอนอ่านนิยายยังไม่เอ็นดูนางเอกเท่าในซีรี่ส์ที่น้องเล่นเลย
ไยเขาต้องโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ และหาเรื่องกลั่นแกล้งนางไม่ให้เป็นสุขด้วย!
ความเด็ดขาดของพระเอกยังเฉียบเหมือนเดิม ส่วนหมานหมานก็น่ารักฉลาดพูดมาก
แต่เหตุใดเมื่อวันเวลาผ่านพ้นไป ท่าทีโอนอ่อนผ่อนตามของนางกลับไปขัดลูกกะตาท่านโหวเสียได้
ยิ่งมองยิ่งตรงนิยาย สาวงามล่มเมืองที่สายตาฉ่ำวาวดูตัดพ้อออดอ้อน ขนาดเว่ยเซ่าเกลียดตระกูลนางเอกแทบตาย เจอหน้าแวบแรกยังติไม่ออก สเปคชิบหายแต่ชิบหายละเมื่อกี้เผลอยิ้มเหรอเนี่ย ขนาดเว่ยเซ่าจะด่ากราดเชื้อหมาบ้าขึ้น ยัยหมานแค่ทำหน้าน่าสงสาร great site จากเขี้ยวจะงอกคือหดเลย
แม้แต่ยามที่เขาเอ่ยปากว่าจะรับอนุตามบัญชาท่านแม่ เพียงแค่นางเห็นดีเห็นงามกับเขาเท่านั้น
แม้แต่ตนเองต้องแต่งเข้าสกุลเว่ยที่จงเกลียดสกุลเฉียวแทนพี่สาวนางก็ไม่หวาดหวั่นแต่อย่างใด
ชอบที่จะเห็นอาการของพระเอกที่เริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย ทีละสเต็ป